28 dag 23: Astorga (ES) - Cacabelos (ES) 88 km vrijdag 22 mei 2015

Tijdens het ontbijt in de eetzaal, had ik de bidons in de vensterbank naast ons tafeltje gezet, omdat ik die samen met een fietstas al mee naar beneden had genomen.
Nadat we de fietsen uit de garage hadden gehaald, zijn we vertrokken. Na zo'n 10 km, licht klimmend fietsen, ontdek ik, dat ik mijn bidons had laten staan in de vensterbank.

Er stond ons vandaag een pittige tocht te wachten; we zouden klimmen naar het punt met de Cruz de Ferro. Bovendien was het erg warm. Er zat dus niets anders op dan terug te keren om de bidons op te halen. Onderweg kopen was niet mogelijk en zonder water de bergen in is niet verantwoord.

Aart is doorgereden naar het dorpje St. Catalina, waar een barretje met terras zou moeten zijn en ik ben teug gereden naar Astora. Toen ik enige tijd later met de gevulde bidons in St. Catalina aankwam, zat Aart op een terrasje, met een Nederlandse en Italiaanse studente die in Middelburg op de Roosevelt Academy studeren, een broer en zus uit Haamstede en een Braziliaans stel. We hebben nog gezellig een poos met zijn allen gekletst en zijn toen weer doorgereden. Onderweg zagen we overal ooievaarsnesten met kuikens, die op kerktorens broedden.
Een schitterende natuur tussen de onderling liggende dorpen.

Kort na de middag waren we bij de Cruz de Ferro; voor mij toch wel het hoogtepunt van de hele reis, zowel letterlijk (1.500 meter boven zeeniveau) als figuurlijk. Het is de gewoonte dat pelgrims daar een steen achterlaten, die ze van thuis hebben meegenomen. Een soort symbolisch afstand doen van lasten. Ik had van de graven van mijn op 23-jarige leeftijd verongelukte broer, mijn moeder en mijn vader, elk 2 steentjes meegenomen en deze op de top van de heuvel, onder het ijzeren kruis gelegd. Er heerst daar een voor mij onbeschrijflijke sfeer; een soort stilte en ingetogenheid, die ik nooit ergens anders ervaren heb. Dat zijn momenten, waarbij haast iedereen emotioneel wordt en er meer tranen dan stenen achterblijven. Er hingen en lagen ook veel foto's van vaak jonge overleden mensen, stenen met een tekst er op geschreven, etc. 

Na het Cruz de Ferro hadden we een steile daling van 12 km lang, wat het daggemiddelde behoorlijk opschroefde. Na nog wat klimmen en dalen waren we om 17:00 uur in Cacabelos in Hostal Pulperia La Gallega. We zagen overal pulperias. Na wat informeren bleek dit te zijn een restaurant waar je pulpo kunt eten; inktvis. Dit is hier ongeveer het nationale gerecht van Galicië. Galiciërs zijn net als bij ons de Friezen; een eigen taal, eigen gewoontes en een sterk onafhankelijkheidsgevoel.

Helaas was in het restaurant waar we 's-avond gingen eten, de pulpo uitverkocht. We hebben echter nog een aantal dagen te gaan, dus we krijgen wellicht nog wel een kans.     

Gereden afstand:   88 km

Cumulatief:    2.196 km